Za wiknamy deń chołone, u wiknach – perszi wohni.
Zamkny u mojich dołonjach nenawyst' swoju i hniw.
Złoży na moji kolina kaminnja żorstokych dniw,
I sribło swoho połynu meni pokłady do nih. (2)

Szczob łehke, rozkute serce spiwało, jak wilnyj ptach,
Szczob ty, najmicniszyj, spersja, spoczyw na mojich ustach.
A ja pociłunkom tepłym, m’jakym, mow dytjacznyj smich,
Zhaszu połum’jane pekło w oczach i dumkach twojich.

Ta zawtra, koły prostory proriże persza surma –
W zadymłenyj, czornyj morok zberu ja tebe sama.
Ne wiz'mesz płaczu z soboju – ja płakaty budu piznisz!
Tobi ż podaruju zbroju: ciłunok hostryj jak niż. (2)

Szczob maw ty w zaliznim swysti dlja kryku i dlja mowczań –
Usta riszuczi jak wystrił, twerdi jak łezo mecza.
Za wiknamy deń chołone, u wiknach – perszi wohni.
Zamkny u mojich dołonjach nenawyst' swoju i hniw. (2)