Znowu w rus'kim carstwi pyjatyka,
nawit' hołuby na chramach syzi,
brate Kajin, cja sloza wełyka
na twojij nehołenij marmyzi,
szczo wona take j kudy tikaje,
perepyw czy peretowk zaduże
i dryżysz mow Kajin, brate Kajin,
mij rudoborodyj p’janyj druże.

Mij kosoworotyj temnyj rote,
w Boha prosysz rizky nacze łasky,
znow na stajnjach batohom poroty
wid Moskwy do samych do Aljasky.
Prahnesz, aż kożuch pid nohy kynesz,
topczesz jak toptaw czużu knjaziwnu,
rwesz kaptan, bo niby j sprawdi hynesz
u bezkraju nicz wedmeżu j zymnu.

Płaczesz i dzwenysz nemow sokyra,
szczo z nebes upała u Nedeji,
rwesz soroczku ta pid neju szkira
zderta z mene des' na Jeniseji.
Bratni ruky do rozprawy skori
dlja obijmiw p’janych rozprostorysz,
widpusty mene na jasni zori,
ja wże wicznyj, ty meni ne storoż.