Pljamoju biłoju, małeńkym kłaptykom, padaje, padaje za żowtu smuhu –
Tiń newłowyma, i w spynu dychaje ważke i harjacze sonce Dżunu...
I szcze: ruduwati j złynjali pljamy, szczo rozrosłysja j drażnjat'sja switłom –
Wysznewo-bahrjani wyszkirky sribni tuhu płetut' fiołetowo-synju.

Tut wse załyszyłos', szczob żyty bez bołju,
Tut wse załyszyłos', szczo mczyt' u switannja,
Tut wse załyszyłos', zabute Toboju,
Ne widworotne. W ostannje, w ostannje.

I des' za hrebenem, czorno-smarahdowym, hubyt'sja w składkach weczirńoho neba
Tiń storopiła j miż płeczi repajut' ważki popeljasti kryła Chewena...
I szcze: na motuzjanych drotach hojdajet'sja napojene potom i smichom misto,
J na biło-slipuczi rozirwani kłapti wyno rozływaje Herakłowa Heba.

Łito pry pojasi: czy wże połowyna? Biła fełuka w perłowim namysti.
Tiń ostupyłas' ne w syli ruchaty czawunno-ważkymy nałytymy kryłamy.
I szcze: ruduwato-zełeni krapli pryłypły nawik. I za żowtu smuhu
Choczesz stupyt' ta
Bojiszsja spitknutysja
Treba w ostannje zibratysja z syłamy!