Ja je narod, jakoho Prawdy syła
nikym zwojowana szcze dosi ne buła.
Jaka bida, jaka czuma mene kosyła! –
a prawda znow taky, i znowu rozcwiła.

Szczob żyt' – ni w koho prawa ne pytajus'.
Szczob żyt' – ja wsi kajdany rozirwu.
I znow ja stwerdżujus', i znow ja utwerżdajus',
bo ja że ż znow taky, i znow taky żywu.

Moskowija! Mene ty pożyrała,
jak wiszała mojich doczok, syniw,
i jak zalizo, chlib i wuhil krała...
O, jak twij duch, o, jak twij duch osataniw!

Syny moji, banderiwci, wkrajinci,
ja budu was na podwyh prosławljat',–
idit' bat'kam na dopomohu j żinci,
ditej z newoli pospiszite wyzwoljat'!

Ty dumała – toboju wes' z’jidajus'? –
ta, podawywszys', padajesz w trawu...
I znow ja stwerdżujus', i znow ja utwerżdajus',
bo ja że ż znow taky, i znow taky żywu.

Po ukrajins'kych nywach, nywach po rosijs'kych,
po biłorus'kych nywach – ja proszu, mołju! –
wy ne szczadit' katjuh i nawołocz złodijs'ku,
wsich uzurpatoriw skydajte bez żałju!

Impers'ka hyd', tremty! Ja rozwertajus'!
Tobi ż kładu ja doszku hrobowu.
I znow ja stwerdżujus', i znow ja utwerżdajus',
bo ja że ż znow taky, i znow taky żywu.

Ja je narod, jakoho Prawdy syła
nikym zwojowana szcze dosi ne buła.
Jaka bida, jaka czuma mene kosyła! –
a prawda znow taky, i znowu rozcwiła.