More, sonce, witer.
Szczastja, radist', kwiteń.

Nam by pozbutysja wsich tjahariw
Nam by pobaczyty swit bez intryh
Nam by rozczynytysja w czasi
Zabuty, szczo znaczyt' wczasno
Bilsze ne bihaty po kołu
Ne zaznawaty bilsze wtomu
Zabuty rozpacz i obrazy
Żyttja może buty prekrasnym

Kożnomu swoje, ałe wsim potriben dotyk
Szczyroji łjubowi, nemow sprawżnij podwyh
Nemow czystyj podych, nemow swjato Woskresinnja
Kożnomu swoje, ałe w czomus' my wsi riwni

My widczuwajemo widrazu, koły baczymo łycemirstwo
Ne potribne nam porożne, potribne nam iz zmistom
Tak, my je artysty, ałe szukajemo sprawżnje
W c'omu nasze kredo, ce nasze bahatstwo

Nemow zaczarowani, nemow u tumani
Majemo wybir czy obyrajemo sami
Dywni naszi sprawy, dywnyj cej instynkt
De recept wid chworoby pid nazwoju cej swit

Chapajemos' za myt' szczorazu jak wostannje
Własztowujemo żyttja nenacze ce zmahannja
Moji najkraszczi pobażannja, nawiszczo wam cej bih
Bud' prosto szczasływyj, nacze ty wże wstyh

Czuża dumka was zajmaje i postijno was turbuje
Jakszczo nawkoło nebezpeka, de znajty tobi tut druha
Ty kraszcze wytrymaj napruhu, kraszcze ne każy tut zajwe
Tut kożen sam za sebe, tut powodjat'sja ne harno

I nawit' ditjam zrozumiło – wsim dowirjaty ne możływo
A serce prahne dobra, nawit' jakszczo ce dywo
Po tełebaczennju myło pisni darujut' nasołodu
Kożnomu swoje, ałe potriben inszyj sposib

Wełykyj perepołoch w małeńkomu switi
My skynuły tytaniw, teper tut kwitnut' kwity
Teper tut rostut' dity i panuje spokij
Kożnomu swoje, ałe meni ce do wpodoby

I tak ważływo zrozumity jak dosjahnuty stanu
Zołotoji seredyny, znajty inszu realnist'
Ne wpadaty w krajnist', pozbutysja brudu
Połyszyty nazawżdy duszeju wsju otrutu

Ja dywłjusja na zori, ja nasołodżujus' litom
Na wsich prostorach ja je wilnym, nestrymnym