Tajemna tysza weczirnich perewtiłeń,
Zasnuli homony kohos'
Z prosonnja kłyczut',
I wże prominnja biłe widłetiło
Na tychu wtomu tychoho obłyczczja.

Na tychu wtomu, naczebto, dodomu,
Na tychu wtomu, naczebto, za obrij
I nezabarom stane wże widomo:
Kotri iz stin je zli, kotri dobri.

Kohos' wony do ranku wozwełyczat',
Kohos' wony pokynut' noczi na potału,
Do bezhołossja styszyłos' obłyczczja –
Wono iszcze ne widaje, szczo stałos'.

Czom tiń weseła chodyt' za żurboju?
Czom tiń zori – pryjemne czorne tło?
Łyce iszcze łyszajet'sja soboju,
Wono iszcze wid sebe ne wtekło.

Wono szcze powne szczyrosti i wiry,
Wono szcze powne sonjacznych proszczań,
Wono szcze ne szukaje tini zwira,
Szczoby kohos' ljakaty z-za kuszcza.

Moje ty, biłe łyczeńko dytynne,
Pokyń toj promiń, tiń sobi wiz'my,
Mohutnju tiń wełycznu i kartynnu,
I mnymu wełycz wykrij iz pit'my.

I na ostanok, styszeno posłuchaj,
Szczob maskarad widczut' uże spowna,
Jak ponoczi dzyżczyt' wełyczno mucha,
Szczo maje tiń siams'koho słona,
Siams'koho słona...