Prokynet'sja wranci małeńka dytyna
I spytaje tebe, szczo take Ukrajina.
A ty widpowisy, szczo buła taka krajina,
Ałe czerez twoju bajdużist' peretworyłasja w rujinu.
Szczo łjudy ne pam’jatały ridnoji mowy,
Błukały u chaszczach, znajuczy dorohu.
Smijałysja zi swoho, poważajuczy czuże,
I sebe prynyżuwały, zarady hroszej.
A czy możływo take? – spytaje małecza,
U oczi hljanuwszy, obnjawszy za płeczi...
I tilky todi uswidomysz prowynu,
Szczo ne zmih podaruwaty własnij dytyni
Krajinu i dim, de wyrostyły tebe,
De ty bihaw małeńkym, szukajuczy sebe,
A wona teper samotnja, czuża czy izhoj,
I prowyna łeżatyme wse odno za toboju...

Czytatymesz kazku, jakszczo wona iszcze bude,
Pro dawnich herojiw, jaki buły usjudy,
Jaki swoho ne widdawały, borołys' za ńoho,
Ne czekały, szczo chtos' podaruje jim dołju.
Pro prekrasni zemli, jaki isnuwały nasprawdi,
I mista nepowtorni, jaki stojały na warti.
Ałe spytajut' tebe: Czomu ty wse wtratyw?!
Czy ty w janyczara wyriszyw pohratys'?
Czy 2012-ho może zljakawsja?
I powiddawaw use, ałe tak i ne wrjatuwawsja?
Todi prosytymesz probaczennja w usich, komu ty zradyw,
Za te, szczo ne wstojaw, za te, szczo ty wtratyw.
Jak można powernuty sebe na cju Zemłju,
Nazwatys' łjudynoju, koły nawkoło tak temno,
Zhadaty swoju mowu i chto ty je nasprawdi,
I powernutys' do ridnych skromno czy w sławi...