U wsjakoho swoja dolja
I swij szljach szyrokyj:
Toj muruje, toj rujnuje,
Toj nesytym okom
Za kraj swita zazyraje, –
Czy nema krajiny,
Szczob zaharbat' i z soboju
Wzjat' u domowynu.
Toj tuzamy obyraje
Swata w joho chati,
A toj nyszkom u kutoczku
Hostryt' niż na brata.
A toj, tychyj ta twerezyj,
Bohobojazływyj,
Jak kiszeczka, pidkradet'sja,
Wyżde neszczasływyj
U tebe czas ta j zapustyt'
Pazuri w peczinky, –
I ne błahaj: ne wymoljat'
Ni dity, ni żinka.
A toj, szczedryj ta rozkosznyj,
Wse chramy muruje;
Ta oteczestwo tak łjubyt',
Tak za nym bidkuje,
Tak iz joho, serdesznoho,
Krow, jak wodu, toczyt'!..
A bratija mowczyt' sobi,
Wytriszczywszy oczi!

I nema tomu poczynu,
I kraju nemaje!
Nichto joho ne dodbaje
I ne rozrujnuje... I wse to te...
Dusze moja, Czoho ty sumujesz?
Dusze moja ubohaja, Czoho marne płaczesz,
Czoho tobi szkoda? chiba ty ne baczysz,
Chiba ty ne czujesz łjuds'koho płaczu?
To hljań, podywysja; a ja połeczu
Wysoko, wysoko za syniji chmary;
Nemaje tam własti, nemaje tam kary,
Tam smichu łjuds'koho i płaczu ne czut'.

Pryspiw:
O łjudy! łjudy neboraky!
Naszczo zdałysja wam cari?
Naszczo zdałysja wam psari?
Wy ż taky łjudy, ne sobaky! (wes' kupłet – 2)

On hljań, – u tim raji, szczo ty pokydajesz,
Łatanu swytynu z kaliky znimajut',
Z szkuroju znimajut', bo niczym obut'
Knjażat nedorosłych; a on rozpynajut'
Wdowu za poduszne, a syna kujut',
Jedynoho syna, jedynu dytynu,
Jedynu nadiju! w wijs'ko oddajut'!
Bo joho, bacz, trochy! a onde pid tynom
Opuchła dytyna, hołodneje mre,
A maty pszenycju na panszczyni żne.

A ja stoju, pochyływszys',
Dumaju, hadaju,
Jak to tjażko toj nasuszcznyj
Łjudy zarobljajut'.
Ot i bratija sypnuła
U senat pysaty
Ta pidpysuwat' – ta draty
I z bat'ka, i brata.
A meż nymy i zemljaczky
De-de prohljadajut'.
Po-moskows'kij tak i riżut',
Smijut'sja ta łajut'
Bat'kiw swojich, szczo zmałeczku
Cweńkat' ne nawczyły
Po-nimec'kij, – a to teper
I kysny w czornyłach!
P’jawky! p’jawky! może, bat'ko
Ostatnju korowu
Żydam prodaw, poky wywczyw
Moskows'koji mowy.
Ukrajino! Ukrajino!
Oce twoji dity,
Twoji kwity mołodiji,
Czornyłom połyti,
Moskows'koju błekotoju
W nimec'kych tepłycjach
Zahłuszeni!.. Płacz, Ukrajno!
Bezditna wdowyce!

Chocza łeżaczoho j ne bjut',
To i połeżaty ne dajut'
Łedaczomu. Tebe ż, o suko!
I my sami, i naszi wnuky,
I myrom łjudy prokłenut'!
Ne prokłenut', a tilky płjunut'
Na tych oddojenych szczenjat,
Szczo ty szczenyła.
Muko! Muko!
O skorb moja, moja peczal!
Czy ty mynesz koły? Czy psamy
Cari z ministramy-rabamy
Tebe, o łjutu, zac'kujut'!
Ne zac'kujut'. A łjudy tycho,
Bez wsjakoho łychoho łycha
Carja do kata powedut'.

Pryspiw