Jak ja, brattja, raz skonaju,
Zanesit' mnja, de ja znaju,
Ta j prosite tam troszky hłyny,
Jak dlja mene, syrotyny.

Wy mnja, bratja, zakopały
Ta j dodomu powertały,
Aż prychodyt' moja myła,
Dywyt', dywyt' – to mohyła.

A ona sy podumaje:
"Chto tu, bidnyj, spoczywaje?
Ani płyty, ani ruty,–
Tutky musyt' żownjar buty".

I pomału, pomałeńku
Pide słeza po łyczeńku;
Ułomyła jaworyny,
Jak dlja mene, syrotyny.

Jawir wyris, zełenije,
Sonce swityt', sonce hrije;
Łjudy chodja ziłje rwaty,
Myłeńkoji ne wydaty.

Aż pryłetyt' sołowije,–
Misjac' swityt', misjac' mrije,–
A ono sy zakowało,–
Tak ona łysz, tak buwało.

U mohyli dobre buty:
Nycz ne wydko, nycz ne czuty,
Ni ptaszaty, ni diwczaty,–
Ot jak żownjar-syrotjaty.