Tycha woda, tycha woda
Bereżeczky znosyt',
A u wijs'ku kozaczeńko
Komendanta prosyt':
– Pusty ż mene, komendante,
Iz wijs'ka dodomu.
Pysze łysty diwczynońka,
Szczo tużyt' za mnoju.
– Jak że ż tebe, kozaczeńku,
Ja pustyty maju,
Koły ż druhym kozaczeńkam
Ty zawdajesz żałju.
Oj u połju bez weselcja
Czowen stawom płyne.
Sochne, sochne kozaczeńko,
Na czużyni hyne.
Oj soch kozak mołodeńkyj
Ta sztyry nedili,
Poky ne wmer ta ne zhynuw
W poli na mohyli.
Pomer, pomer husaryna
Ta w nediłju wranci.
Pochowały kozaczeńka
Pry zełenij dubrawci.
– Oj mij myłyj towaryszu,
Ta wczyny ż moju wołju:
Wywed' konja woronoho
Za tiłom za mojim.
Tiło nesut', konja wedut',
Kiń hołowku kłonyt'.
Za nym, za nym joho myła
Biłu ruczku łomyt'.
Izłomyła biłu ruczku
Do myzilnoho palcja:
– Nema moho myłeńkoho
Ta nema ż i kochancja.
– Koły b buła zozułeńka,
Ta koły b buła sywa,
Połetiła na Wkrajinu,
Czy ne znajszła b syna.
Połetiła j na Wkrajinu,
Ta j skazała: "Ku-ku!"
– Podaj, synu-kozaczyno,
Ta podaj biłu ruku.
– Oj rad by-m ja, moja maty,
Ta j obydwi podaty, –
Nasypały syroji zemli,
Ta ne możu pidnjaty.
Oj czyj że toj kiń woronyj
Po tabunu w’jet'sja?
Czy ne toho husaryny,
Szczo z francuzom b’jet'sja?
Oj czyji ż to pidkowońky
Na kameni znaty?
Czy ne toho kozaczeńka,
Szczo płakała maty?