Yak ya, brattya, raz skonayu,
Zanesit' mnya, de ya znayu,
Ta y prosite tam troshky hlyny,
Yak dlya mene, syrotyny.

Vy mnya, bratya, zakopaly
Ta y dodomu povertaly,
Az prychodyt' moya myla,
Dyvyt', dyvyt' – to mohyla.

A ona sy podumaye:
"Chto tu, bidnyi, spochyvaye?
Ani plyty, ani ruty,–
Tutky musyt' zovnyar buty".

I pomalu, pomalenku
Pide sleza po lychenku;
Ulomyla yavoryny,
Yak dlya mene, syrotyny.

Yavir vyris, zeleniye,
Sonce svityt', sonce hriye;
Lyudy chodya zilye rvaty,
Mylenkoyi ne vydaty.

Az pryletyt' soloviye,–
Misyac' svityt', misyac' mriye,–
A ono sy zakovalo,–
Tak ona lysh, tak buvalo.

U mohyli dobre buty:
Nych ne vydko, nych ne chuty,
Ni ptashaty, ni divchaty,–
Ot yak zovnyar-syrotyaty.