Pam’jataju wohoń, pam’jataju tebe,
Twoji huby, jaki ciłuwały mene,
Wse skinczyłos', na żal,
W mojim serci peczal
To pałaje, to spyt',
Ałe serce bołyt'.
Ty buła jak wohoń, rozpałyła mene,
Ti zapałeni oczi bażały odne.
Ty łyszyła mene, ja ne płaczu – smijus',
Ałe w oczi twoji bilsze ja ne dywłjus'.

Ja błahaju, ni, załyszys', postij,
Serce moje ne kraj.
Kożni noczi – dni ja pyszu łysty
Tobi tak i znaj.

Zhadaju deń, w jakomu razom my,
Zabudu nicz w obijmach samoty.
I łysz im’ja moje zwuczyt' w ustach
I zapałjuje z nowoju, nowoju syłoju nas.

Zhadaju deń, w jakomu razom my,
Zabudu nicz w obijmach samoty.
I łysz im’ja twoje zwuczyt' w ustach...

Znaju ja, szczo miż namy prowałlja stina,
Znaju ja, szczo to tilky je moja wyna.
Ja karajus' i muczus', ałe ne zdajus',
I u mriji twoji znowu ja powernus'.
Ja mołju tebe łysz probacz za wse
I buduj łjubow znow.

Zhadaju deń, w jakomu razom my,
Zabudu nicz w obijmach samoty.
I łysz im’ja moje zwuczyt' w ustach
I zapałjuje z nowoju, nowoju syłoju nas.

Szczos' ne tak, ja zabuw sprawżńoho żyttja smak,
Te, szczo stałos', ne hadałos' nawit' u żachływych snach,
Ja pryhaduju pro zori – sribni zori wnoczi,
Taki jaskrawi i łahidni, jak jasni oczi twoji.
Wse skinczyłosja raptowo – i tebe porucz nemaje,
Dowhu zorjanu nicz samotnij ranok minjaje,
Ałe duszu moju temni tini wkrywajut',
I zhadku pro tebe kudys' dałeko chowajut'.

Zhadaju deń, w jakomu razom my,
Zabudu nicz w obijmach samoty.
I łysz im’ja moje zwuczyt' w ustach
I zapałjuje z nowoju, nowoju syłoju nas.