Pohljań na ce meni tak ważko wrjatuwaty sebe,
Zaspokojity sebe, jakymys' wtisznymy dumkamy,
Mow strybkamy czerez pekło prokładaju sobi szljach,
Ne zwertajuczy z dorohy, nesu z soboju wsi trywohy,
Szczo tak meni boljaczy zrobyły, z takoju syłoju probyły,
Moju duszu podiłyły na małeńki try czastynky,
Mow chatynky bez wikonec', odni dyrky, dweri, i pustota!

Choczu, szczob ty mene poczuw, mij kożnyj krok, jakyj zdijsnjaju,
Ta zahljanuw do mene w duszu, jaka wid bołju styskajet'sja,
Szczo tam kojit'sja, to łycho, ałe ż ty ne czujesz toho kryku,
Szczo wyrywajet'sja z seredyny z prochannjam i bażannjam,
Zakryty oczi na swit, bo tut nemaje j doli prawdy,
Druzi wmyrajut' deń za dnem, a chto ne wmyraje,
Wyżywaje, prożywaje, – toj strażdaje!

Zwerny swoju uwahu, na mene koły kłyczu,
Tak żyty bilsz ne możu – pomoży.
Jakby ty mih spustytys', na zemłju podywytys',
Toj żach stosunkiw, szczo je miż łjud'my.

Ty zrozumiw i daw nam syłu, w naszych słowach,
Distawszy jich z syroji mohyły, peretworywszy, na nasz skarb,
Kotrym my zaraz wołodijemo, spiwajemo, radijemo!
Widtak ja dumaju teper, pered tym, jak szczos' skazaty,
Napysaty try słowa tobi, ce dlja mene ne je wtrata,
Wony znajut', szczo koły win poczynaje howoryty,
Treba słuchaty uważno, bo win pryjszow sjudy nawczyty.

Wy ne rozumijete koły wy musyte borotysja sylnisze,
Niż wy borołysja ranisze, tomu, szczo wse, szczo w nas wseredyni – ce wijna,
Wijna dobra ta zła, bud' obereżnym szczob syła zła ne peremohła!
Wony wsmichajut'sja tobi, koły ty jich pomiczajesz,
Ta posmiszka nacze drużnja, ałe czas łjudej minjaje,
Toj chto wyris z toboju, buw z toboju porucz,
Odnoho razu robyt' krok – i w spynu niż tobi wstromljaje!

Zwerny swoju uwahu, na mene koły kłyczu,
Tak żyty bilsz ne możu – pomoży,
Jakby ty mih spustytys', na zemłju podywytys',
Toj żach stosunkiw, szczo je miż łjud'my.

Skaży meni, czoho ne każesz pro te szczo ja tebe proszu,
Ne każesz jak meni tut żyty ne każesz pro moju duszu,
Ja b rozpowiw ce ws'omu switu, i wony b czitko znały,
Piszły b na zustricz doli w poli, abo spokijno sobi spały!

Zwerny swoju uwahu, na mene koły kłyczu,
Tak żyty bilsz ne możu – pomoży,
Jakby ty mih spustytys', na zemłju podywytys',
Toj żach stosunkiw, szczo je miż łjud'my.

Ce ty – chto probudżuje mene kożnoho dnja,
Ce ty – komu ja wdjacznyj wid duszi,
Ce ty – jedynaja pidpora nastannja,
Ce ty mij Boh nazawżdy!

Ce ty – chto probudżuje mene kożnoho dnja,
Ce ty – komu ja wdjacznyj wid duszi,
Ce ty – jedynaja pidpora nastannja,
Ce ty mij Boh nazawżdy!

Ce ty!