Ostannij raz, cej dywnyj weczir dlja nas,
Ja załyszajus' odyn, tjażkyj napewno czas,
Krapli sliz, a serce bil rozrywaje,
Czy szcze pobaczu tebe ja sebe zapytaju.
Twoji wusta, twij pohljad nezabutnij,
Mene schopyły w połon, i ja zabuw pro majbutnje,
Mynajut' dni, wse postupowo znykaje,
Ałe moje kochannja ne wmyraje,
Jakby zabuty pro wsi moji bażannja i mriji,
Zapłjuszczyt' oczi i wmyt' pryhaduju dni ja,
Koły szcze wczora switanok my zustriczały,
A wże s'ohodni żyttja mynaje dedali...

Moji prowyny, probacz wsi moji obrazy,
Koły ja wtratyła tebe, ja wse widczuła widrazu...

Probacz kochana za te, szczo wże ne ja prowodżaju,
Ta znaj, tebe łysze łjubłju, łysze łjubłju, łysze tebe ja kochaju!

Des' na zemli tam de witer spiwaje tobi moju pisnju,
Ruky czużi pryhołubljat' tebe, a na serci tak tisno,
Des' uwi sni ja bażaju tobi chaj zbuwajut'sja mriji,
Twoji na zemli de nichto wże tebe tak jak ja ne zihrije.

Swojim żyttjam my żywem, swojim żyttjam, kochannjam, mrijam,
Hrijem serce odne odnomu wohnem, jakyj wże tlije,
Bahato sliw pro kochannja w swojich tekstach wyswitljajut',
Ałe chocz troszky by widczuty ti momenty, komplimenty,
Widczuttja, strażdannja, strach, samobuttja.
I znow tjażka chwyłyna, znowu pauzy w dychanni,
Koły serce tak tremtyt', szczo aż ne czujesz jiji hołosu,
Tilky swoji strażdannja, buty czy ne buty,
I ot słowa, jaki ty tak ne chotiw czuty.

I ja zawżdy rozumiw – ważko bude bez tebe,
Ałe ty budesz moja – bo inszoji ne treba,
Ja ne możu pozabuty twojeji krasy,
Pryczaruwaty mene mohła łysz tilky ty.
Os' tak żywu bez żyttja, żywu j nadiji ne maju,
Czomu ne ja pisni, pro szczastja spiwaju,
Czomu wże inszyj teper czudowi kwity daruje,
Pid niżnyj podych wnoczi tebe win ciłuje.

Nowe żyttja rozpocznet'sja, nowi turboty,
Ty pozabudesz mene, jak pisni dawńoji noty,
Zabudesz dawni lita, moji ciłunky ja znaju,
Jich ne powernesz a żyttja jde dali.

Moji prowyny probacz wsi moji obrazy,
Koły ja wtratyw tebe ja wse widczuw widrazu,
Probacz kochana za te szczo wże ne ja prowodżaju,
Ta znaj, tebe łysze łjubłju...

Des' na zemli tam de witer spiwaje tobi moju pisnju,
Ruky czużi pryhołubljat' tebe, a na serci tak tisno,
Des' uwi sni ja bażaju tobi chaj zbuwajut'sja mriji,
Twoji na zemli de nichto wże tebe tak jak ja nezihrije.

Proszczawaj, ce kinec', kinec' naszoho kochannja,
Łezo w serce moje, chwyłyny szoku, potim stażdannja,
Ja b nikoły ne chotiw, szczob ce poczuw chtos' wid swojich kochanych.
Czomu? Tomu szczo ce tak boljacze wtraczaty obranych,
Mow iskry wohnyszcza na hołe tiło,
Mow postrił w serce, i wse, dusza wże widłetiła.
Do kincja ne rozbyrajemos', de wczynyły prawylno, de ni,
Tilky Boh nam może dopomohty znajty dekilka spilnych mow,
Widtak, bud' łaska, Boże... Bereży naszu łjubow!