Moroz – brodjaha z bereznem tjahawsja za kutkom,
Żburljawsja snihom, z witrom katuljawsja,
Na zemłju padaw inejem, chowawsja za horbom.
Tym czasom rtutnyj stowpczyk koływawsja.
Stawok wid kryhy panceru zwilnjawsja pochapcem.
Strumky z hory w tanok łetjat' mow dity.
Łisy pid ranok widczynjały z wyriju kłjuczem.
Wmyłysja spiwom sołow’ja wesnjani kwity.

Pryspiw:
A ot odyn poet skazaw,
Szczo win wesnu ne pokochaw,
Szczo win chworije,
Jak sonce hrije.
Ta jak tut można zachwority,
Koły smijut'sja wyszni cwitom,
Powitrja w trawach rozljahłos' i czumanije –
Zemlja na odnu wesnu mołodije.

Hryp i anhina w Zapoljar’ja podałys' tjupcem,
Sonce morhnuło – szuby wsi chowajut'.
Diwoczi kosy obnjałysja z łehkym witercem,
A kabłuczky morzjanku wybywajut'.
Miż dychannjam i sercem w kohos' wpersze zaszkrebło –
To je kochannja, bacz kudy zabrałos'.
Na c'omu misci w starszych kotryj raz take buło.
Roky zabud', jakszczo u tebe take stałos'.

Pryspiw:
A ot odyn poet skazaw,
Szczo win wesnu ne pokochaw,
Szczo win chworije,
Jak sonce hrije.
Ta jak tut można zachwority,
Koły smijut'sja wyszni cwitom,
Powitrja w trawach rozljahłos' i czumanije –
Zemlja na odnu wesnu mołodije.
Żyttja na odnu wesnu mołodije.
Łjubow na odnu wesnu mołodije.
Wesna na odnu wesnu mołodije.