Oj szczo ż to za szum uczynywsja,
Szczo komaryk ta j na musi ożenywsja!

Ta wzjaw sobi żinoczku newełyczku,
Szczo ne wmiła szyty-prjasty czołowiczku.

Szczo ne wmiła szyty-prjasty, szcze j waryty,
Szczo ne wmiła z komarykom dobre żyty.

Połetiw że komar w czyste połe,
W czysteje połe, zełenu dibrowu.

Ta j siw że komar na duboczku,
Zwisyw swoji ruczky j niżky po łystoczku.

De wzjałasja taja szura-bura,
Wona toho komaryka z duba zduła.

Jak upaw że komar z wysokosti,
Potroszczyw-połamaw rebra j kosti.

Oj upaw że komar ta j ne dysze,
Ruczkamy j niżkamy ne kołysze.

Pryłetiła mucha żałkuwaty:
– Oj de ż tebe, komaryku, pochowaty?

– Pochowajte mene w czystim poli,
W czystim poli, w zełenij dibrowi!

Ta j nasypte meni wysoku mohyłu,
Oj nasypte meni wysoku mohyłu!

Tudy budut' chłopci sobyratys',
Z komarowoji mohyły czuduwatys'!

Oj szczo ż tam łeżyt' za pokojnyk?
Oj czy to car, czy het'man, czy połkownyk?

A to ż ne car i ne het'man, i ne połkownyk,
A to muchy-zełenuchy połjubownyk!