Och, ce wże nezdołyme prahnennja
Nowoho zdobuttja abo dosjahnennja –
Sztowchaje w spynu, tjahne whoru!
I nacze percem na sidnyci –
Wże j na misci ne sydyt'sja
I serce rwet'sja do bezkrajńoho prostoru!
Wpade z duszi ważkyj tjahar
I krow sołodka, jak nektar,
Biżyt' po wenach, b’jet'sja w skroni!
Znykajut' wsi bażannja nyci,
J nema nijakoji riznyci
Kermo czy zbroja prosjat'sja w dołoni!

Pryspiw:
Ty majże na werszyni switu!
Nu jak tut można ne radity?
Jak tut można ne radity?!
Zdajet'sja – porucz nebesa
I nawkruhy taka krasa!
I nawkruhy taka krasa!

Nichto ne znaje do puttja
Czy ce doroha, jak żyttja,
Czy ce żyttja, nemow strimka doroha!
Ta wsi my prahnemo pryhod
I podołannja pereszkod,
I kożen maje własne rozuminnja boha.
Szałenyj "krut'", motornyj "wert'",
I des' pozadu szkandybaje smert',
A des' poperedu – wohoń nad wydnokrajem!
I bez wahań, i bez rozmow,
Łysz porucz drużba ta łjubow,
I w serci muzyka, szczo zawżdy w serci hraje!

Pryspiw