Z otoho dnya suremnoho, yak zavalyvsya ratush,
use naviky zvazene i vpysane v archiv:
"Poneseno u lyudnosty ne tak velyku vtratu:
pohyb trubach, dvoch zovniriv, kilkoch robitnykiv".

Malenka apokalipsa na rynkovomu plyaci:
z rozpuky pozichnulo trahichne misto L'viv,
mov her tayemnyi radnyk nad arkushem relyaciyi:
odyn trupach, tvoch shofniriv, kilkoch ropitnykiv.

Zibraly vdovam na svichky, a materyam na liky.
Ditey zabraly v internat na vulycyu Syrit.
Na pomynkach buyala chern i mandrivni kaliky
i hupav kuksamy o bruk uves' kalichyi rid
(i kozen chesno yiv, i pyv, i plakav yak umiv:
pohyb trubach, dvoch zovniriv, kilkoch robitnykiv).

Pochovani pid vezeyu, vony vviyshly v komory,
de svitlo mre i tverdne krov, de vze ne chuty z t'my,
yak na maydanach i v shynkach reve zyteys'ke more.
Tam inshe svitlo – i vono biliye nad kist'my.
Vony ziyshly v pidzemnu chlan, nemovby v inshe misto, –
yich ne lyubyly na zemli y zabuly sered chmar.
Ishov poperedu trubach. Vin duv natchnenno y chysto –

tak niby ne trubu trymav, a vohnyanyi lichtar.
Koly z posmertni ochi v nych zitlily, mov odeza,
Vony zlyahly na dno kamin – pleche kolo plecha,
Lysh ne vhavav, yak dzerelo, i vyrostav, yak veza,
Tayemnyi i chrypkyi syhnal – vidozva trubacha.