Zyttya mytcya – ternystyi shlyach.
Po zacharashchenych svitach
Karbuye dolyu vin svoyu u bronzi y hlyni.
Shuka poklykannya svoye,
rukamy sonce distaye
Y daruye soncya toho zar svoyiy Vkrayini.

Pryspiv:
A lita letyat', a dumky plyvut'
U vohon palitry, yak na stratu,
V rosyanych stepach cvit-nasnahu p’yut',
De stoyit' yoho stara bat'kivs'ka chata.

Vin v slovi istynu shukav,
Vin v kamin Dushu svoyu vklav –
Mystectva rab i vodnochas yoho volodar.
V yoho polotnach voskresa
Vkrayiny vichnoyi krasa,
Yiyi svyatyi duchovnyi skarb – yiyi pryroda.

Pryspiv

O, svit nedospanych nochey,
i hordyi blysk yoho ochey,
i vichnyi biy miz bilym marmurom i maystrom.
Shche lito bavyt'sya v hayach,
shche lyne pisnya solov’ya,
Ta vze v Dushi poeta kvitnut' nizni aystry.