Vyshyvala mama moyu dolyu, odynoku dolyu nelehku.
Vyshyvala radistyu i bolem na yaskravo-niznim rushnyku.
Vyshyvala ridna, ta y ne znala – proletyat' roky yak uvi sni
I poshle yiy Boh dochku-krasunyu u kituchim travni, navesni.
Bude traven buyno kvituvaty i zozulya persha zakuye,
Proshepoche shchyro vdyachnist' maty Bohu za narodzennya moye.

Pryspiv:
Moya matusyu, nebesnymy ochyma ty pryamo v dushu dyvyshsya meni,
Na rushnyku kvituyesh mov kalyna, a ya spivayu tobi moyi pisni.
Moyi pisni – to miy uklin i spovid', tobi netlinne sonechko moye.
Nechay zavzdy u muzyci i v slovi, nechay svyatyt'sya u vikach im’ya tvoye.

Splyne chas u praci i strazdanni, zaporoshyt' kosy syvyna
Doni persha, materi ostannya. Vse mynaye – pam’yat' ne myna.
I rushnyk, yak pam’yat' ne mynaye, vin v moyemu domi na stini.
Kozen ranok z vyshytoho rayu mama posmichayet'sya meni.
Lysh zozulya ne kuye, ne plache – odynoka ptashka u vinku...
Yak mohla ty, mamo, peredbachyt' dolyu na kvituchim rushnyku.

Pryspiv