Żyttja mytcja – ternystyj szljach.
Po zacharaszczenych switach
Karbuje dołju win swoju u bronzi j hłyni.
Szuka pokłykannja swoje,
rukamy sonce distaje
J daruje soncja toho żar swojij Wkrajini.

Pryspiw:
A lita łetjat', a dumky pływut'
U wohoń palitry, jak na stratu,
W rosjanych stepach cwit-nasnahu p’jut',
De stojit' joho stara bat'kiws'ka chata.

Win w słowi istynu szukaw,
Win w kamiń Duszu swoju wkław –
Mystectwa rab i wodnoczas joho wołodar.
W joho połotnach woskresa
Wkrajiny wicznoji krasa,
Jiji swjatyj duchownyj skarb – jiji pryroda.

Pryspiw

O, swit nedospanych noczej,
i hordyj błysk joho oczej,
i wicznyj bij miż biłym marmurom i majstrom.
Szcze lito bawyt'sja w hajach,
szcze łyne pisnja sołow’ja,
Ta wże w Duszi poeta kwitnut' niżni ajstry.