U pryrody zayvych ne buvaye.
Ale yakos' u vazki chasy
Otochyly vovchu nepokirnu zhrayu
Chyzi lyudy ta holodni psy.
Vluchno byly skynuti rushnyci –
I ne stalo vovchoyi sim’yi.
Vyzyla vovchycya – Matinka-vovchycya.
To drimuchyi lis zachystyv yiyi.

A vovchat myslyvci pidibraly,
Sirych nerozumnych malyukiv.
Dobre hoduvaly, dovho trenuvaly –
I navchyly ubyvat' vovkiv.
I vzyaly yich yakos' polyuvaty
V tyshyni nezaymanych dibrov.
I na dykiy stezci yim zustrilas' maty,
Nayridnisha krov. Nayridnisha krov.

Zakryvayu ochi, a meni ne spyt'sya,
I do ranku maryu, znovu maryu ya,
A zasnu – prysnyt'sya Matinka-vovchycya,
Matinka-vovchycya, nache tin moya...

U zytti po-vsyakomu buvaye.
Promynayut' i vazki chasy.
Ale nesvoboda vovka ubyvaye,
Vyzyvayut' psy. Vyzyvayut' psy.
I zyvut' vony zyttyam sobachym,
Zvykshy do suvoroyi ruky.
A nochamy plachut',
Tak nevtishno plachut',
Yak braty vovky,
Yak braty vovky.