Na nebi hrim prohrymiv, v tumani blyskavky shvy, rozevych liniy durman.
V volohim prostori dniv ty miscya shche ne znayshov, usyudy tilky obman.
Bezlich kalyuz u nohach, krapli doshchu na slovach.

Do bolyu vyzytyi svit, kriz' temnyi zachid i schid, zamknuvsya sam u sobi.
Proroctvo rodyt' hrichy, a vidchay zlist' zazene v usi bazannya tvoyi.
Vidstan do mriyi slyz'ka, i tak vid boli vazka.

Kynutys' yiy navzdohin, zdatys' ne vystachaye syl.
Vidlik v kilka zyttiv, ty yich davno prozyv.

Pryspiv:
Plyvy v synye more, synye more.
Lysh tam ty znaydesh spokiy chvyl mors'koho polotna.
Ydy v synye more, v synye more.
Rozviy sviy kryk, nache bil, shcho stoyit'
V ochach holodnoho psa.

Za horyzontom buttya sobi prytulok ty zviv, a v nim prydumanyi ray.
I krim spokuslyvych sliv, svoyich strazdan ty ne chuv, choch serce rvalos' za kray
Nizno sp’yanilyi vid sliz, v prostori ty bez kolis.

Dychaty chasu nema, zdatys' ne vystachaye syl,
Vidlik v kilka zyttiv, ty yich davno prozyv.

Pryspiv

Dosyt' chovatys' u sobi, viryty v mriyi na zemli.
Diysnist' odna, prirva odna, i u bezodni dniv nema i dorih nema...

Pryspiv