Ja pryjdu i skażu tobi: "Dobryj weczir!"
Pokładu swoji ruky tobi na płeczi.
Podywłjus' w twoji oczi, nacze w miszeni.
Spytaju: "De buła?", bo meni, bo meni
Tak spodobałys' twoji kolina, homiłky,
Stehna, spidnycja mini.
Dwoje Himałajiw tam zwerchu i szcze zzadu dwoje –
Uła-ła moja.
Ja hojdatymu tebe, jak u Disnejłendi,
Załywatymu DżynTonikom, KołojuBrendi.
Dżedajem ja budu i ty budesz rada.
Zahraju w tamtamy tobi serenady.
Swojim bażannjam tebe zakatuju,
Rozkryti wusta twoji rozciłuju.
Potim dowho budu pytaty:
"De ż ty Maryna chodyła huljaty?"

De ż ty Maryna buła?

– Oczi płaczut', kryczaty choczut',
Zuby stukajut', mow nawiżeni.
Zamordowane serce stohne
I barabanyt', jak barabany na sceni.
– Ty łamajesz zamky, pereszkody,
Proponujesz harjaczi pryhody.
Ja ż to znaju twoji pochodeńky.
Ne schowajesz wid mene niczoho myłeńka.

Ajajajajaj!
A pohljańte, jaki w neji czudowi diwoczi oczi,
Jaki w neji krasywi, masywni stehna!
W odnomu nabori, jakszczo ty zachoczesz, –
Snidanok, obid ta weczerja dlja tebe.
Ałe pered tym, jak ce wse spożywaty,
Potribno Marynu pryhotuwaty:
Rozdity, pomyty, poperewertaty.
Oon, jak Maryna chodyła huljaty?!

De ż ty Maryna buła?