...Cja doroha ne duże dowha, ałe wona zi skła –
Roztynaje hrudy i w’jet'sja wpered zmijeju,
I ja zabuwaju
imena mużczyn, z jakymy żyła,
I widczuttja krajiny, jaku wważała swojeju.
Nahusaje morok – i ja uże ne zbahnu,
Jak ity po skłu ne sporsnuwszy, po twerdi niby...
Wse skydajet'sja na kołektywnyj zapływ po dnu –
Łysz sumlinnja spływajut' nahoru, jak mertwi ryby,
Ta woruszyt' hubamy żaba w tełewikni
(Tam – akwarium wodopławnych i zemnowodnych...).
Wymykajut' majbutnje. Łyszajut'sja żowti wohni –
I, jak dowhyj tunel, ne kinczajet'sja wiczne s'ohodni.