Ja zhorjaju wid niżnosty – ja obłyczczja twoje lipłju:
Iz pit'my, iz doszczu, szczo obom nam zaslipłjuje oczi,
Prostupaje wono – perwozdanne, jak wydych: "Łjubłju", –
I, stikajuczy krapljamy, palci meni łoskocze.
Ce uże ne ciłunok – polit nad dachy j lichtari:
U nicznomu, jak chaos, nabrjakłomu wilhistju nebi
Sotwory mene z prostoru, znyszczy i znow sotwory –
Czerez huby prozrili mene perejmajuczy w sebe.
Ja wernusja na kryłach twojich useznajuczych ruk,
Oszaliła j czuża, u rozkoszłanim dymi wołossja, –
Szczob, zaczuwszy chodu moju, repnuw od zazdroszcziw bruk,
I wid pohljadu moho opiwnicz na swit zajnjałosja.