Ne pospiszaj, dusza moja, czerstwity,
Wid bołju ta złoby ne kam’janij!
Horyt' zemlja i wytoptano kwity,
Ta korinci załyszyłysja w nij!

Ne może buty, szczob use – do curky,
Szczos' w hłybyni zostanet'sja, łyboń.
Adże buły tatary, wże, i turky,
I krow buła i slozy i wohoń.

Osjade pył nad mertwoju zemłeju,
Zamrije sonce w kurjawi dymu, –
Jak ja todi kaminnoju duszeju
Ti błahorodni promeni spryjmu?

Ja znaju, w dni zahybeli bezwynnych
Ne wymahajut' myłosti boji.
Bud' mużnja, ta w hłuchych swojich hłybynach
Obereży, zanedbanu, jiji.

Koły nastane myt' otoho szczastja,
Za kotre jdem u połum’ja ta dym?
Jak nyni hniw, szcze mylist' nam prydast'sja
I skarbom naszym stane hołownym.

Ne pospiszaj, dusza moja, czerstwity,
Wid bołju ta złoby ne kam’janij!
Horyt' zemlja i wytoptano kwity
Ta korinci załyszyłysja w nij!