Oj u sadu, sadu-wynohradu
Stojit' konyczeńko na prodażu.
A nikomu konja pokupyty,
A nikomu konja zapłatyty.

Najichały kupci iz Warszawy,
Sejczas toho konyka storhuwały.
Wże ż toho konyka zapłatyły,
Dały sto czerwonych i czotyry.

– Wyjdy, wyjdy, moja myła, podywysja,
Czy choroszyj kupczyk naradywsja.
Ne wychodyt' myła, wyjszła maty:
– Wże ż twoji myłoji ne wydaty.

Wże ż twoju myłuju schoronyły,
W wysznewim sadoczku położyły.
W hołowach kałynu posadyły
Szcze j biłym kaminnjam prykotyły.

– Ty, wysznewyj sad, rozwynysja,
Ty, biłyj kamene, widkotysja!
Ty, biłyj kamene, widkotysja,
Ty ż, moja myłeńka, obizwysja!

– Czy dozwołysz meni żurytysja,
Czy pozwołysz meni żenytysja?
– Ne pozwołju tobi żurytysja,
Pozwołju tobi żenytysja.

Łysz ne bery myłyj, diwczynońky,
Bo ta ne pryhorne dytynońky.
Woz'my sobi łuczsze udiwońku,
Ta pryhorne moju dytynońku.