Posyłała maty syna wojuwaty,
A bidnu newistku u połe lon braty.

A jak wysyłała, to jij nakazała:
– Ne wyberesz lonu, ne prychod' dodomu.

Newistka lon brała i tak sy dumała,
Aż na tomu poli derewynow stała.

Wertaje syn z wijs'ka, wertaje dodomu,
Wkłonjajet'sja neńci i bateńku swomu.

– Oj, matinko moja, szczo to za pryczyna,
Szczo na naszim poli stojit' derewyna?

– Oj wiz'my, mij synu, ostruju sokyru
I pidy wyrubaj w poli derewynu.

Uzjaw syn sokyru, wdaryw derewynu,
A wdaryw druhyj raz, w’na zahoworyła.

– Ne rubaj mja, łjubyj, bo ja twoja myła,
Szczo tam porobljaje małeńka dytyna?

– Jak ty moja myła, to idy do chaty,
Meni mołodomu zwary weczerjaty.