Koły ty bereżesz zaliznyj spokij
Wsupir zahalnij panici j kljat'bi,
Koły, naperekir chuli żorstokij,
Miż newiriw ty wirysz sam sobi.
Koły ty wmijesz żdaty bez utomy,
Obmowłenyj, ne stanesz brechunom,
Oszukanyj, ne piddajeszsja złomu
I własnym ne chyzujeszsja dobrom.

Koły tebe ne porabujut' mriji,
W kormyhu dum twij duch sebe ne dast',
Koły ty znajesz, szczo za łycediji –
Obłuda szczastja j maszkara neszczast'.
Koły ty hoden prawdy pylnuwaty,
Z jakoji wże zyskujut' machljari,
Rozbytyj wytwir znowu dorobljaty,
Chocza naczynnja het' uże stari.

Koły ty możesz wsi swoji nadbannja
Postawyty na kin, aby za myt'
Procyndryty bez żałju j dorikannja –
Adże tebe porazka ne straszyt'.
Koły zmertwili nerwy, dumy, tiło
Ty możesz znowu kydaty u bij,
Koły trymatys' wże nemaje syły
I tilky wolja władno każe: stij!

Koły w jurbi szljachetnosti ne hubysz,
A buwszy z koroljamy – prostoty,
Koły ni wrah, ni druh, kotroho łjubysz,
Niczym tobi ne możut' dorikty.

Koły ty znajesz cinu szczochwyłyny,
Koły wid neji het' use beresz,
Todi ja pewen: ty jesy łjudyna
I zemłju wsju swojeju nazowesz.