Witer stari imena rozwywaje,
Nema wże dorohy
W pokynutyj raj,
Jakszczo w jurbi
ty mene ne wpiznajesz,
Ne powernesz mene, –
Łjubyj proszczaj...

Ja załyszaju twij bereh –
Ce czas rozprawljaje witryła,
Znaj!

Sonce sidaje i zori wertajut'sja,
Kazka moja, proszczaj.
Znaju, kołys' tebe znajde,
Nenacze mełodija,
Namy dawno zabuta,
Z dawnich dawen
Niżnym witrom zanesenyj
Podych iz moho sna.

Ty widnajdy, ty widnajdy,
Ty widnajdy
Mene w mynułomu, tam,
De panuje wesna.

Tam, de u dychanni noczi
Ostanńoho słowa
Tremtyt' łuna.
Ty pryhadaj kożnu myt',
Kożen krok
U bezmeżno dałekych snach.
Buła, a może zdawałos',
Szczo sprawżnja –
Kochannja wesna
Neskinczenno rannja,
Znow spałachne
I roztane bez widczaju,
Nacze omana.

Znaj, ce – ne son. Znaj, ce – ne son.
Znaj, ce – jedyna prawda,
Wicznosti istyna.
Smert' podołaje jedynyj zakon –
Wiczna łjubow moja... (3)