Ne łepo ły ni bjaszet, brattja, starimy słowesi naczjaty
Trudnich powestij o rati, o p'łku I zaspywaty?
Naczjaty że sja t'y pesny po biłynam seho wremeny:
Żyem na sym że mest e, hnesen i sym że bremenem!

Stohne ta hude zemlja, mutno teczut' riky,
Zaporoszeni polja – ożywyty nikym!
Połowci idut' iz Donu, z morja prut' ordoju:
O swjataja zemłe, ty jesy za horoju!
Zastohnaw że, brattja, Kyjiw i Czernihiw tużyt'.
Step zasijanyj kist'my, czeren woron krużyt'.
De ty, hriznyj Swjatosławe z chrabrymy połkamy,
Szczo hromyw pohanych charałużnymy meczamy?
Oj, buły wiky Trojana, lita Jarosława!
A buła takoż Ołeha nedobraja sława:
Sijaw striłamy rozbrat (skilky żaty budem?),
W knjażych kramołach wiky wkorotyłys' łjudjam:

Pryspiw:
A nad murom Jarosławny hołos czujet'sja:
– De mij Łado? – promowljaje ta turbujet'sja,
Wse zozułeju kuje, nadrywajet'sja,
Łado-Knjaz' ne jde, ne wertajet'sja.
– Oj ty, witre, ne wij striłamy złjuczymy!
– Oj ty, Dnipre, łelij wody, słowutycju!
– Oj ty, sonce krasne, ne bud' pałjuczeje! –
Ne zawad'te Łado-Knjazju wernutysja!

– Se moje i te moje!– każe brat do brata.
I wełykym dribneje stały nazywaty.
A pohani zi wsich storin zwolikały syły
I na ridnu zemłju Rus'ku bidoju chodyły.
A knjazi dobro wse diljat': chto koho naduje!
(A knjaz' temnyj rozdiljaje wsich ta władarjuje!)
Pro takych Bojan spiwaje, szczo komu jak bude:
Ani chytru, ni harazdu ne mynuty sudu!
Wpała na chwału chuła, sławyt'sja nasyłlja.
Sława łjuds'ka – jak trawa: cwit, – i wże badyłlja:
Sonce t'moju szljach pokryło, i w sercjach zatmennja.
O drużyno, moja syłe, ne zbezczesty Jmennja!

Pryspiw

Chocz pit'ma pokryła zemłju, i morok narody,
Ta spiwaje Bojan sywyj pro sonce swobody!
Swjatosławe, Jarosławe, Mstysławe, Romane,
Obłaczite w swjatu sławu, rubajte pohanych!
Zdrawi, knjazi, bud'te zawżdy! Zdrawa bud', drużyno!
Pobaraja za chryst'jany nechrystej do zhynu!
Y ne łepo ły n i bjaszet skynut' z sercja kam i ń?
Sława Bohu, knjazjam szana, czest' narodu! Amiń!