Osinnim weczorom ty tycho płaczesz...
Tak sumno, szczo nawit' nebesa rydajut'.
Ty dumajesz, szczo mene pobaczysz
I dumky twoji nas oboch wbywajut'.
Ja za krok wid tebe ta ne możu torknutys',
Bo dusza moja do neba prykuta.
Bilsze za wse choczu ja powernutys'
Ta trymajut' mene nebesni puta.

Pryspiw:
Żyteli Raju, Was ja błahaju:
Obłyszte mene chocz na deń,
Bez mojeji kochanoji ja pomyraju –
Pomru bez jiji anhels'kych piseń!
Żyteli Raju, Was ja błahaju:
Powernit' mene chocz na myt',
Bez mojeji kochanoji ja pomyraju –
Pomyraju, bo dusza bołyt'.

Żyttja moje nenacze son
I Raj nenacze pekło.
Nebo – anhels'kyj połon
I wono do mene zwykło.
Ta ja pruczajus' – ja choczu żyty.
Choczu wustamy tebe torkatys'.
Choczu wzjaty j połetity
I do Raju wże ne powertatys'.

Pryspiw

Pohłynuło switło mene us'oho
I ja ne w zmozi woruchnutys'.
Ja ż ne bażaw niczoho złoho...
Prosto chotiw... Chotiw powernutys'.
Ta os' ja widczuw anhełowi kryła.
Wony buły odrazu ż zi mnoju.
Ja pobaczyw tebe, moja myła.
Ty skazała: "Ja wiczno budu z toboju!"

Pryspiw