Duże rano prokydajus', duże dowho ja ne spłju.
Ciłyj deń chodżu i majus', ne spiwaju, howorju.
Ciłyj deń ne baczu soncja, slozy na oczach mojich.
Wzahali ne ujawljaju, czy je wse ce u żytti.
Załyszyły mene druzi, załyszyły worohy.
Każut': "tobi po zasłuzi", każut' – "na tobi, żywy".
Ja ne znaju, szczo robyty, u mojemu serci, żach
I dusza moja poblikła, j chołod u mochjich oczach.

Pryspiw:
Rozżenus'. Rozprawłju kryła –
Połeczu na kraj zemli...
Des' syrena tam zawyła
Ta ne dlja mene kordony ci.
Rozżenus', rozprawłju kryła,
I podali wid łjudej..
Wże trymatys' syły
I wid usich czużych oczej.

Zahubywsja u newoli, "Boże, szczo ja tut robłju?"
Tut łysz kam’jani kordony, skoro z rozumu zijdu.
Sorom tut wże ne huljaje, bo żyttja wże tut nema.
I ptachy wże ne spiwajus'... Je dusza moja odna.
Ta mene tut ne trymajus', i stinej w jiji nema
Ne czipajut', ne zajmajus'... – ce żyttja moho tjurma
Łysz dumky mene trymajut', osobływo je odna,
Jak żywym sebe widczuty, znaju, wtecza, ce wona...

Pryspiw

Baczu switło, baczu, wolja, treba zwidsy wże ity,
Bo ce ne prosta newolja, i kajdany tut ne ti.
"Widczepys', prokljatyj witer, ja z toboju ne howorju
Łysz' skaży, kudy podity duszu cju skaliczenu?"
Des' dałeko dywne switło, tam wona czeka mene!
Kałataje serce dyko i u hrudjach szczos' pecze.
I ne możu, i ne choczu buty tut chocza by myt'.
I u skronjach szczos' szepocze, i u hrudjach szczos' bołyt'.

Pryspiw