Duze rano prokydayus', duze dovho ya ne splyu.
Cilyi den chodzu i mayus', ne spivayu, hovoryu.
Cilyi den ne bachu soncya, slozy na ochach moyich.
Vzahali ne uyavlyayu, chy ye vse ce u zytti.
Zalyshyly mene druzi, zalyshyly vorohy.
Kazut': "tobi po zasluzi", kazut' – "na tobi, zyvy".
Ya ne znayu, shcho robyty, u moyemu serci, zach
I dusha moya poblikla, y cholod u mochyich ochach.

Pryspiv:
Rozzenus'. Rozpravlyu kryla –
Polechu na kray zemli...
Des' syrena tam zavyla
Ta ne dlya mene kordony ci.
Rozzenus', rozpravlyu kryla,
I podali vid lyudey..
Vze trymatys' syly
I vid usich chuzych ochey.

Zahubyvsya u nevoli, "Boze, shcho ya tut roblyu?"
Tut lysh kam’yani kordony, skoro z rozumu ziydu.
Sorom tut vze ne hulyaye, bo zyttya vze tut nema.
I ptachy vze ne spivayus'... Ye dusha moya odna.
Ta mene tut ne trymayus', i stiney v yiyi nema
Ne chipayut', ne zaymayus'... – ce zyttya moho tyurma
Lysh dumky mene trymayut', osoblyvo ye odna,
Yak zyvym sebe vidchuty, znayu, vtecha, ce vona...

Pryspiv

Bachu svitlo, bachu, volya, treba zvidsy vze ity,
Bo ce ne prosta nevolya, i kaydany tut ne ti.
"Vidchepys', proklyatyi viter, ya z toboyu ne hovoryu
Lysh' skazy, kudy podity dushu cyu skalichenu?"
Des' daleko dyvne svitlo, tam vona cheka mene!
Kalataye serce dyko i u hrudyach shchos' peche.
I ne mozu, i ne chochu buty tut chocha by myt'.
I u skronyach shchos' shepoche, i u hrudyach shchos' bolyt'.

Pryspiv