"Usjake misto j misteczko w zemli kozakiw bahati meszkancjamy, nadto ż małeńkymy dit'my. U kożnomu misti bezlicz ditej, i wsi wony wmijut' czytaty, nawit' syroty. Wdiw i syrit w cij krajini duże bahato, czołowikiw jichnich powbywano u bezpererwnych wijnach. Ałe w nych je harnyj zwyczaj: wony odrużujut' swojich ditej zowsim junymy, i z cijeji pryczyny wony czysłenniszi wid zir nebesnych ta pisku mors'koho".
(Podorożni notatky Pawła Ałeps'koho, XVII st.)

Z-nad biłych soroczok – podoba krył.
Szcze zowsim juna krow. Najmenszi łjudy
Zijszły u son zemli i tlin mohył,
Powitrja skołychnuwszy, mow prełjudy.
Wony mow mak, jich more zwidusjudy
Ide w cej dim, w cej wytoptanyj dił.
Z jakych smertej, z jakoji t'my j połudy,
Z jakych kochań, z jakych zabytych tił? –

Z nimych pobojiszcz i z hucznych pobid!
Sama łjubow zip’jałas' newtołyma
w oczach noczej! I zaswit – u pochid,
I ranni wdowy z inszymy oczyma
Zawmerli, aż mowczat', aż nacze schyma
Łjahła na nych. I janhols'kyj polit
W syrits'kim nebi z kwitamy suchymy.
I sto woron, szczo krjacze jim uslid.

Do koho wy, do czoho wy, de sto kalik proczowhały.
De pali nacze myli u triszczynach do dna.
Ubohymy dorohamy natiszytes' nedowho wy,
Anhełyky-wołoszky, błudna sarana.
Kołjuczky pustyrni, bajstrjuczky psałtyrni,
Poterczata chyrni, jahnjata jasyrni.
Ta łuczsze b wy w derewach nenarodżenni spały,
Ta łuczsze b wy łystkamy na czornu hłynu wpały.

Ałe powik ne wyszczezne trawa
Na zharyszczach. Wony kwitujut' rjasno,
Chocz bil, i strach, i jazwa morowa,
I sil-kamiń krywawyt' juni jasna,
I sywyj popił obmitaje nebo,
I rikam perełamano chrebty,
I zhirkłe switło płeszcze promenewe –
Jim tut cwisty. I w zemłju cju ljahty.

(Korabel ditej wyruszaje riczkoju
U soroczkach najbiliszych wsi niby cheruwymy.
Cja zemlja zbatohowana wmije buty wicznoju,
Nawit' pali prorostajut' sadżancjamy żywymy)... (wes' kupłet – 3)