Cja żachływa samotnist', wona ne maje kincja,
Wona hłybsze niż w duszach, nacze ne z c'oho żyttja.
Wona stworjuje nas, mene iz toboju,
Za czużym i czużoju, obrazom, podoboju.
Wona nacze slipyj muzykant,
Szczo spiwaje pro swit, jakoho nikoły ne baczyw,
A swit ne łjubyt' joho, ta ne może pozbutys',
Bo win je bezsmertnym, win je bezsmertnym...
Win ne baczyt', jak rwut'sja struny nerwiw,
– Hej, kozacze, prytupyłas' twoja szablja wid łjuds'koji brechni.
Ne znesło zalizo, cijeji temrjawy-noczi,
I słowo bezsyłe, cej kamiń ne ztocze, mało wiry...

A ty wse szepoczesz meni jakis' kołyskowi,
A ja wże chołodnyj, moje tiło mertwe.
Ta na te ty i maty, szczob ne wiryty w ce,
Koły wsi u ce wirjat' i wsi pro ce znajut',
Ce żachływa samotnist' nakruczuje striłky,
Des' o piw-szostij wse znykne nazawżdy,
Boh załyszyt'sja sam, i wże swjaszczenna samotnist',
Podaruje natchnennja, i nastane deń perszyj...
Ja czuju ci noty, najperszi noty wesny:

"W c'omu nemaje niczoho takoho strasznoho,
Protjahny ruku, ja tobi dopomożu,
Ty szcze tak mało znajesz: cha-cha-cha!..
Nu, bud' smiływiszoju, zroby krok,
Zroby krok! Krok!
I zakrużljała hołowa,
Neputjaszcza ty nasza – maty istoriji...

Tworcza samotnist' rwet'sja na rużu,
W nespodiwanych formach baczennja switu,
Ta nawit' dlja toho, szczob wse buło, jak buło,
Potribno w swij czas prynesty swoju żertwu!
I cja kljata samotnist' – wyjidaje mene,
Wsi reczi wtraczajut' – swij sens, swoje misce,
I tilky łjubow, des' dałeko-dałeko,
Tancjuje, tancjuje, swij wals po sercjach.