Cya zachlyva samotnist', vona ne maye kincya,
Vona hlybshe niz v dushach, nache ne z c'oho zyttya.
Vona stvoryuye nas, mene iz toboyu,
Za chuzym i chuzoyu, obrazom, podoboyu.
Vona nache slipyi muzykant,
Shcho spivaye pro svit, yakoho nikoly ne bachyv,
A svit ne lyubyt' yoho, ta ne moze pozbutys',
Bo vin ye bezsmertnym, vin ye bezsmertnym...
Vin ne bachyt', yak rvut'sya struny nerviv,
– Hey, kozache, prytupylas' tvoya shablya vid lyuds'koyi brechni.
Ne zneslo zalizo, ciyeyi temryavy-nochi,
I slovo bezsyle, cey kamin ne ztoche, malo viry...

A ty vse shepochesh meni yakis' kolyskovi,
A ya vze cholodnyi, moye tilo mertve.
Ta na te ty i maty, shchob ne viryty v ce,
Koly vsi u ce viryat' i vsi pro ce znayut',
Ce zachlyva samotnist' nakruchuye strilky,
Des' o piv-shostiy vse znykne nazavzdy,
Boh zalyshyt'sya sam, i vze svyashchenna samotnist',
Podaruye natchnennya, i nastane den pershyi...
Ya chuyu ci noty, naypershi noty vesny:

"V c'omu nemaye nichoho takoho strashnoho,
Protyahny ruku, ya tobi dopomozu,
Ty shche tak malo znayesh: cha-cha-cha!..
Nu, bud' smilyvishoyu, zroby krok,
Zroby krok! Krok!
I zakruzlyala holova,
Neputyashcha ty nasha – maty istoriyi...

Tvorcha samotnist' rvet'sya na ruzu,
V nespodivanych formach bachennya svitu,
Ta navit' dlya toho, shchob vse bulo, yak bulo,
Potribno v sviy chas prynesty svoyu zertvu!
I cya klyata samotnist' – vyyidaye mene,
Vsi rechi vtrachayut' – sviy sens, svoye misce,
I tilky lyubov, des' daleko-daleko,
Tancyuye, tancyuye, sviy vals po sercyach.