A ponediłok – deń wełycznyj,
Prozori, sylni poczuttja.
Wytajut' syły potojbiczni,
Dołajut' smutok, majattja,
U ponediłok nadychajus' ja!

U deń ocej use możływo,
Poczaty wse, a potim zaw’jazat'.
Jak ptacha, Feniksom litaty,
Derewa w haju obijmat',
Zakony Wseswitu sjahat'.

Meni newidom sum i skyhli,
Ja po żyttju pływu, mow cheruwim.
Nas porjatuje Dża jedynyj,
Allach i Kriszna nawzdohin.
Sobi ja sam i boh, i syn!

Biłym pyszu po biłomu ja –
Zdrastuj, nezajmanyj swit!
Łyszym Zemłju krasywoju my
Kriz' terny zorjanych lit.
Wse, szczo mene dywuje,
Ja osjahnu u snach.
Des' poza Himałajamy
Ja poładnaju dach.

U nebi błyskawka żewrije,
Wesełka sjaje nesumna.
Raptowo dumkoju chmiliju,
Szczo ponediłok łjubłju ja,
U ponediłok, druzi, wirju ja!

I na ostanok maju szcze dodaty
Mij osobystyj zapowit,
Szkoda, chto łjubyt' narikaty,
Kartaje nezbahnennyj swit,
Toj ne żywe, chto ne uzrit.

Biłym pyszu po biłomu ja –
Zdrastuj, nezajmanyj swit!
Łyszym Zemłju krasywoju my
Kriz' terny zorjanych lit.
Toj, chto ide krasywo,
Chto obyra żyttja,
Naj nebokraj minływyj
Dast' nowi nabuttja!