Pryspiw:
Ja widdaju sebe Tobi, (3)
Widdaju sebe Tobi...

Prychowane zło w seredyni tyżnja
Zmusyt' kryczaty tebe "o, Wsewysznij",
Zmusyt' dołaty ważki pereszkody,
Adże szljach nazad to pekelni zahony
Wsich, tych chto hotowi nyszczyty, żerty,
Rwaty na szmattja, szczob my wsi pomerły,
Tut nemaje u koho prosyty porady,
Adże powitrja napownjuje pidstupna zrada.

Hrawci, jaki hrajut' łysze łysz za sebe,
Ce jichnij szljach, ce jichnje kredo u żytti.
I ty możesz kryczaty, szczo w tebe je potreba,
Ałe wony projdut' porucz i ne dopomożut' tobi.
W taki chwyłyny łjuds'koho prozrinnja
Prychode widpowid' – potriben Boh.
I do nebes ide twoja mołytwa,
Zwilnit' mene, ja widdajusja Wam w połon.

Pryspiw

Ałe nasze żyttja nikoły ne buwaje postijnym,
Czerez p’jat' rokiw my zabudem, szczo kazały kołys',
My zabudemo bil, my zabudem probłemy,
Ałe zło ne drimaje, wono nikoły ne spyt'.
I tak nepomitno dlja nas, postupowo
My ne pomiczajemo jak wże jdemo ne tudy,
Inszi pryncypy, cinnosti, zakony
Kerujut' namy w naszij hołowi.

Iz żachom dlja sebe ty w jakus' myt' pomiczajesz,
Szczo ty sered tych, chto ne dopomoże, a prosto projde,
Szczo czużomu horju ty wiry ne majesz,
Czuże hore dlja tebe porożnje, puste.
O, prychowane zło w seredyni tyżnja
Zmusyt' kryczaty tebe "o, Wsewysznij",
Zmusyt' dołaty wse ważki pereszkody,
Widdawatysja nebu do kincja i bez boju.

Pryspiw