Cej witer nahadaw meni pro te, szczo ja żywu,
Wwirwawszys' iz nebes u duszu stomłenu moju,
Ce misto stało switłym bez bażań i łysznich sliw,
Jak ważko ne roztanuty pid soncem sirych dniw.
Koły znykaje switło i pit'ma z’jidaje nas,
Spynjajet'sja cja wicznist', zawmyraje tycho czas,
U poszukach sebe nam ne dano sebe znajty,
My znowu b’jemos' z tinjamy swojeji samoty.

Ja znaju, szczo je,
Ja wirju, szczo je,
I szczos' moje...
De sonce horyt',
De nicz znow ne spyt',
Ja baczu sebe.
W zakrytych oczach,
Rozbytych sercjach,
Mij bil szcze żywe...
Ja znaju, szczo je,
Ja wirju, szczo je,
I szczos' moje.

Ci łjudy stały tinjamy, rabamy poczuttiw,
Bezkrajnistju obmeżeń jich cej swit dawno złowyw,
Cja tysza znow nahaduje pro slipotu dumok,
I znowu my ne zdatni na odyn riszuczyj krok.
Koły znykaje switło i pit'ma z’jidaje nas,
Spynjajet'sja cja wicznist', zawmyraje tycho czas,
U poszukach sebe nam ne dano sebe znajty,
My znowu b’jemos' z tinjamy swojeji samoty.

Swit onłajn, zori padajut' w kyszeni,
Ja ne znaw, szczo my łysze miszeni,
W brudi ja i wodnoczas na sceni,
Cej karnawał...