Zapaływszys' połum’jam, beztjamno j prystrasno
Proszywaju perłamy piwnicz tychuju.
Ja – ubytyj ołeń. Ja wże ne dychaju,
Twojim pohljadom wrażenyj, mow striłoju bystroju.

Ty – terpka spokusa opiwnicznych łowiw.
Ty w mij son supokijnyj wlitajesz sokołom.
Ty – striłec', ty – żertwa, szczo prahne krowi,
Ty – mojij samoti staw sołodkym dokorom.

Prolitajut' noczi za łehkymy firankamy,
Myt' za myttju skapuje u hłek bezżurnistju.
Tilky czasom chołod pronyzuje ranky,
Koły w spiwi sołow’jinomu wczujut'sja surmy.

W twoji oczi kari wdywljajus' zdywowano
I w swojich tamuju slozynok spałachy.
Ty pokław mij usmich sobi do pazuchy,
A twij kiń uże w pochid nahotowanyj.

Wytikajut' koni w tuman strumoczkamy,
Wybywajut' kopyta rytmy zatjatiji, –
Cja muzyka, szczo wże ne podużaje zboczyty,
W twojim serci ne raz prołunaje prokljattjamy.

Ty widliczujesz tyżni, szczo doszczem spływajut',
Ty na skli małjujesz obłyczczja myłoho.
Ty żdesz, ty wirysz, szczo z czużoho kraju
Hołuby zwistku prynesut' na kryłach.

Soncem zhasnuty za weczirnim obrijem,
Wpasty zirkoju na zemłju wtomłeno.
Hołowa, mow nadwoje rozbyta mołotom,
Czy wid szczastja, czy wid bołju ide obertom.

Persteń ruky, szparko widrizanoji,
Horyt' i iskrysto porskaje hranjamy... –
Za mertwym nareczenym prawyt' tryznu
Nareczena, w serce smertelno zranena.

Sonce rozbyłosja zołotoju myskoju,
Prorosły ułamky kołossjam neskoszenym –
Iz oczej slozy sołono bryzkajut',
Niczczju bezmisjacznoju upokoreni.

Twoju tiń zahubłenu widszukowuju w moroci,
W hobełenach twij pohljad bezsyło wyczytuju...
Ty zijszow na nebo poczorniłym soncem,
Mij smutnyj zwytjażcju, mij knjaże wbytyj.