Zapalyvshys' polum’yam, beztyamno y prystrasno
Proshyvayu perlamy pivnich tychuyu.
Ya – ubytyi olen. Ya vze ne dychayu,
Tvoyim pohlyadom vrazenyi, mov striloyu bystroyu.

Ty – terpka spokusa opivnichnych loviv.
Ty v miy son supokiynyi vlitayesh sokolom.
Ty – strilec', ty – zertva, shcho prahne krovi,
Ty – moyiy samoti stav solodkym dokorom.

Prolitayut' nochi za lehkymy firankamy,
Myt' za myttyu skapuye u hlek bezzurnistyu.
Tilky chasom cholod pronyzuye ranky,
Koly v spivi solov’yinomu vchuyut'sya surmy.

V tvoyi ochi kari vdyvlyayus' zdyvovano
I v svoyich tamuyu slozynok spalachy.
Ty poklav miy usmich sobi do pazuchy,
A tviy kin uze v pochid nahotovanyi.

Vytikayut' koni v tuman strumochkamy,
Vybyvayut' kopyta rytmy zatyatiyi, –
Cya muzyka, shcho vze ne poduzaye zbochyty,
V tvoyim serci ne raz prolunaye proklyattyamy.

Ty vidlichuyesh tyzni, shcho doshchem splyvayut',
Ty na skli malyuyesh oblychchya myloho.
Ty zdesh, ty virysh, shcho z chuzoho krayu
Holuby zvistku prynesut' na krylach.

Soncem zhasnuty za vechirnim obriyem,
Vpasty zirkoyu na zemlyu vtomleno.
Holova, mov nadvoye rozbyta molotom,
Chy vid shchastya, chy vid bolyu ide obertom.

Persten ruky, shparko vidrizanoyi,
Horyt' i iskrysto porskaye hranyamy... –
Za mertvym narechenym pravyt' tryznu
Narechena, v serce smertelno zranena.

Sonce rozbylosya zolotoyu myskoyu,
Prorosly ulamky kolossyam neskoshenym –
Iz ochey slozy solono bryzkayut',
Nichchyu bezmisyachnoyu upokoreni.

Tvoyu tin zahublenu vidshukovuyu v moroci,
V hobelenach tviy pohlyad bezsylo vychytuyu...
Ty ziyshov na nebo pochornilym soncem,
Miy smutnyi zvytyazcyu, miy knyaze vbytyi.