Pozadu dowhi perejdeni myli –
My ne dołały szcze stilky zrodu –
Ałe chiba chto szukaw idyliji
W Tobi pryswjaczenomu pochodi?

Try sotni dniw, mow try sotni krukiw, –
De ż to nastaczyty strił na kożnoho?
Pozadu – muky, rozpuky, skruchy
W mistach znekrowłenych i porożnich.

My – saranoju pid znakom Hospoda
Na cej Jehypet hrjademo mowczky,
I chaj poljażut' newirni pokotom:
Zahony naszi – mow zhraji wowczi.

A koni naszi kryłato dychajut' –
Kowtajut' nizdrjamy wołju stepu,
Suwori ż wersznyky znoczi stycha
Łysz mołytwy promowljajut' do Tebe.

Pozadu chrest nam – gerłyga Pastyrja,
I szljach prostełeno do bezodni.
Zdajet'sja, dolja odna – upasty,
Z pochodu ne powernutys' żodnomu.

I wże pochid – ne pochid, a snywo,
Meczi, i sidła, i obrij – marewo.
A slidom kruky łetjat' linywo,
W tumani tanut' penaty j łary.

Jdemo wpered koczowymy ordamy,
Na schodi – sonce ta chrest na zachodi,
Choda uże ne zwuczyt' akordom,
Z łystamy my ne szłemo wże ptacha.

My – łysz pokora Chrestu j do schodu
Jdemo rujinamy oszaliło...
Ta czasom snyt'sja – najkraszcza wrodoju
Na skli małjuje obłyczczja myłoho.