U predwicznych chaszczach, de ne tlije cwit bołota,
De ljahła Batyja Czorno-Zołota kinnota,
Czasom w bilij swyti zaczarowanyj błukaje
Łisowyk-Czuhajster i stycha promowljaje:

Jakszczo możesz, zawitaj do mene ty,
Jakszczo choczesz, spyj mojeji wody,
Jakszczo Wirysz, rozkaży meni,
Pro szczo ty mrijesz, koły żywesz na samoti...

Bramy pawutynnja wid sosny i do berezy –
Wartowi czekannja – Doli złamani terezy.
Połum’jana ruta żyttjedajno rozkwitaje,
Ta nichto ne baczyt'! Nichto toho ne znaje!

Stohne chyżym płaczem trjasowyna na Polissi,
Popełom ukryte łystja u drewljans'kim lisi.
W beznadiji kwoła pochyłyłasja topolja,
Dme trywożnyj witer z otrujenoho polja.

Wse, szczo nasnyłos' bilsze ne wernet'sja –
Kazkowi mriji w nebutti.
Zanadto rano zupynyłos' serce:
My wmerły nadto mołodi.
Mij hołos z neba czornyj kruk prynese,
Spływe po Pryp’jati winok.
Czekajte wistky pid Pochmurym Soncem,
U sjajwi żalibnych zirok.