W smerti chyżu poru bud' zi mnoju, łed' torknuwszys' ruky, ty nikudy ne jdy!
My powynni żyty iz toboju doky Sonce schodyt' na Swjatij Zemli...

My pidemo proty wsich zakoniw, rozpaływszy wdruhe nasz predwicznyj wohoń!
Nezemnoju bud' pełenoju, ty nikudy ne jdy – bud' zi mnoju!

Ne wmyraj! Proszu tebe!
Ne wmyraj! Chodim zi mnoju!
Łysz znajty potribno szljach,
Omynajuczy tlin, omynajuczy morok.
Ne wmyraj! Mołju tebe!
Ne wmyraj! Żywy wesnoju
Popry switu kruhowert',
Omynajuczy smert', omynajuczy smert'!

Doky sjaje połum’ja musym żyty...
Switłom iz dołoń ta j u wyr łetity...
Doky je wesna na ziw’jalim switi,
Ja ne wirju w smert'!
Ja ne wirju w smert'!

Uwijdy w żywyci wodohraj
Wohnjanoju syłoju.
Ozyrnys' i ty wpiznajesz raj
Tobi danyj dołeju
Ne Wmyraj!