Z rumowyszcz i wohnju swij skarb najbilszyj – prawdy,
Ozłobłenym boham ne widdanyj na mstu,
Wid wohnyszcza swoho widchodjaczy, zabraw ty
Z soboju i nesesz kriz' stużu i slotu.

Pozadu poswysty, czyjis' ochrypli kryky,
Czużi słowa w ustach, rozczawłeni sercja,
I złoworożyj hniw – takyj, jak twij, wełykyj,
Szczo strinet'sja z twojim, zczepywszys', do kincja.

Ta kriz' tuman i dym, szczoraz pewnisze, błyżcze,
Zrywajet'sja, wstaje, – o dobre baczysz ty! –
Pid kataklizmom dniw: pid czornym bojowyszczem
Wysoke połum’ja jedynoji mety.

I żdesz strasznych noczej, hłuchych udariw kryci,
Twerdych, jak sercja stuk, – ty jich tak dowho żdaw! –
Aż prostir peretnut' trydz'obi błyskawyci,
I hniwnyj rew stychij, i alkazary sław.