Na odnomu z małych połustankiw ja czekaju pojizda
zranku. Własztuwałas' w kutku na ławi, szczob mene ne
znajszły cikawi. Protjah maje w’jidływyj prysmak parowoznoho
syzoho dymu, i stojit' neumytyj prysmerk za rozchytanymy dweryma.
Des' tam brjazkit i skrehotinnja, zaliznycznyj
postijnyj szum...
Ja pokłała papir na kolino, ja strewożeni
wirszi pyszu. Nacze prozu pyszu – bez rozbywky na rjadkiw
rozmajiti płasty, szczob zdawałos' na perszyj
pohljad, szczo pyszu ja zwyczajni łysty.
Własne, ce nedałeko wid prawdy.
Insza forma – toj samyj zmist. Adresowani
łjudjam wirszi – najszczyrszyj u switi łyst.