Cyferbłat hodynnyka na rozi
churtowyny snihom zameły...
Nam z toboju, wydno, po dorozi,
bo iszły j nikudy ne pryjszły.
Znow ti sami wułyci nezrjaczi
i zametu chwylja snihowa.
Nam z toboju łehko tak, nenacze
witer nam pidkazuje słowa.
– Pidkaży najłahidnisze słowo,
ja joho słuchnjano powtorju.
Rozhuljajsja bujno i raptowo,
zahłuszy use, szczo howorju! –
Ne buło ni zustriczi, ni tuhy.
Ne buło porywu i żałju.
Ja spokijna.
Ja szczasływa z druhym.
Ja tebe nitrochy ne łjubłju.
A jakszczo zapłaczu i rukamy
ja torknu jasne twoje czoło, –
nas ne baczat' łewy bilja bramy:
łewam oczi snihom zameło.