Proszczaj toj kraj, de ja rodywsja,
De perwu żyzń ja ispytaw,
De kozakom na swjet jawywsja,
Ridnij Kubani prysjahaw.

Spustyłos' sonce za horamy,
Pohasła jasnaja zorja,
I nicz tycheseńko spustyłas'
Na rizni zemli i morja.

Spustyłas' niczka sered stepu
I son u torbi prynesła.
Zasnuło wse czysto na swjetje,
Tilky rosła odna trawa.

Oj de ż wy, chłopci-zaporożci,
Kubani wjernyje syny?
W turec'kych horach pasły konej
I tam bałakały wony.

– Czoho zadumawsja, kozacze,
Wstawaj, Semene, ne linys'.
Sidaj na kamiń koło mene
I jak żenywsja rozkaży.

A, może, ty szcze ne żonatyj?
Todi rozkazuj pro diwczat,
Jak pered nymy ty bożywsja.
Czoho łeżat', czoho mowczat'?

– Nu raz sydiw ja u komori,
De łjudjam otdychu nema.
Nenacze, diwczyna Oksana
Mene rukamy obnjała.

A raz sydiw ja u chatyni,
Uczywsja morszczyt' postoły.
Nenacze, ridna maty każe:
– Wiz'my rjadnynu posteły.

Oj ty, Semene, ty Semene,
Oj ty neszczasnyj syrota,
Oj de ż ty dinesja wid mene
I chto soroczku połata?

I tak ja wyris syrotoju,
I bat'ka j matery nema.
Ostawyw diwczynu Oksanu,
Pokljawsja byty ja wraha.